Taalbarrière

Een van de dingen die het werken hier bemoeilijkt is de taalbarrière. Op dit moment spreekt het grootste deel van de vluchtelingen Farsi, gevolgd door Arabisch en Frans en een aantal andere talen. We zijn dus genoodzaakt om met tolken te werken. We hebben eigenlijk nooit genoeg tolken in het team van St. Bootvluchteling. Net als veel andere vrijwilligersorganisaties maken we dan ook gebruik van tolken uit het kamp. Vluchtelingen die goed Engels spreken en graag bezig willen zijn en dat ook op kunnen brengen naast al hun problemen. Het geeft hen een dagbesteding en het hebben van werk en horen bij een team is goed voor de mentale gezondheid.

Toch zijn er niet alleen voordelen aan. Zeker niet aan het hebben van vertalers uit het kamp in de kliniek. Deze vertalers zijn vaak ook ernstig getraumatiseerd. De confrontatie met alle ellende in de kliniek is dan ook lang niet altijd makkelijk. Als het gaat om een keelontsteking of diarree gaat het nog wel, maar ernstige verwondingen en forse psychische klachten zijn anders.

Lang niet alle tolken willen vertalen voor mij als psycholoog. Ze merken dat ze het niet aan kunnen, het horen van al het leed dat zo dicht bij dat van hen komt. Wij zijn heel blij als ze daarin hun grenzen aangeven en moedigen dat ook aan. Maar soms is het frustrerend als de wachtkamer vol zit met mensen die ik zo graag mijn tijd wil geven, maar die moeten wachten tot een van de schaarse tolken beschikbaar is.

In Moria is letterlijk schaarste aan alles!