De mannen uit Kameroen

Heel snel zeg ik het niet, maar wat een heftige avond. De sfeer in het kamp voelde gespannen, dus wij liepen wat op eieren. Tegelijkertijd kwamen er meerdere spoedgevallen binnen. Daarbij een man in een zeer agressieve paniekaanval. Hij moest door twee mannen in bedwang gehouden worden. Omdat hij te agressief was om in de kliniek te brengen zag ik hem in de wachtkamer. Ook niet echt ideaal, maar de beste optie. Na enige tijd lukte het om hem voldoende tot rust te brengen om terug te gaan naar zijn tent. Donderdag zie ik hem terug, hopelijk in betere conditie.

Maar veel heftiger vond de verschillende gesprekken met mannen uit Kameroen. En mannen uit Kameroen betekent eigenlijk altijd de meest gruwelijke verhalen. Burgeroorlog, separatisten, Boko Haram... in Kameroen spelen zich al sinds jaren de meest afschuwelijke taferelen af.

Ook dit keer spraken de mannen die ik zag over de gruwelijke dingen die ze hadden meegemaakt. Vrouwen die voor hun ogen waren verkracht, gezinnen die voor hun ogen waren uitgemoord en onvoorstelbare verhalen over de martelingen die ze zelf in de gevangenis hadden ondergaan. Grote kerels die snikkend tegenover me zitten, de gruwel in hun ogen. Ik kan ze verwijzen naar Artsen zonder Grenzen en ik vraag ze om deze week nog een keer terug te komen. Ze nemen stuk voor stuk zo dankbaar afscheid, terwijl ik me ellendig voel dat ik zo veel te weinig kan betekenen.