Naar huis

Ik zit in het vliegtuig, terug naar huis. Ik verheug me erop mijn man en kinderen te zien. Ze vast te houden in de wetenschap dat we ervoor kunnen kiezen om samen te zijn. In de wetenschap dat wij in vrijheid leven. In de wetenschap dat wij alle vier weten hoe belangrijk dat is.

Maar als elke keer doet het ook pijn in mijn hart om het eiland te verlaten. Het doet me pijn om te weten dat meer dan zestienduizend mensen op Lesbos verblijven in erbarmelijke omstandigheden. En waarom? Omdat wij, de EU, geen oplossing kunnen of willen vinden voor hen die huis en haard verlaten op zoek naar veiligheid. En vraag je eens af, wat zou jij doen, als het leven van jou en je kinderen wordt bedreigd? Als je weet dat je je kinderen geen veilige toekomst kan bieden? Zou jij maar afwachten of zou jij ook op zoek gaan naar een plek waar jij en je kinderen veilig zijn? Ik denk dat ik het antwoord weet.

Ik ben zo trots op mijn collega's en de vrijwilligers uit kamp Moria die elke dag een druppel in de oceaan zijn. Vele druppels maken een zee van verschil.

Gisterenavond, na mijn laatste shift, kon ik een paar woorden zeggen tegen het team dat ik afgelopen weken mijn team mocht noemen. Ik wil ze graag hier delen:

"I was in town, drinking coffee. And I was thinking about the clinic. For me the clinic is like a circus, but a special one. Our circus has no spectators clapping and laughing and we have no clowns.
I see our doctors and nurses as the acrobats, high up, always there with poor materials and no safety net.
I see our support crew, trying to keep everything and everybody in line, so the tent won't collapse with everyone in it.
I was happy to be the one-trick-pony for two weeks in this ongoing circus. And I want to give a big applaus to all of you!"

Dank voor het lezen van mijn blog de afgelopen weken. Zegt het voort. Samen kunnen we het verschil maken!