De regen

Donderdagavond is mijn op één na laatste shift. Onze support crew moet nu toch echt aan het hek gaan zeggen dat ik geen plek meer heb, en dat ik zaterdag vertrek naar Nederland. En nee, voorlopig komt er hier geen nieuwe psycholoog.

Dan zijn er de mensen die ik heb doorverwezen naar Artsen zonder Grenzen of International Rescue Comité maar daar nog niet terecht kunnen. Ik heb ze deze periode geregeld gezien om een oogje in het zeil te houden. Nu nemen we afscheid tot waarschijnlijk nooit meer.

Met mijn aankomende vertrek komt ook de regen. Moria in de regen en de kou is altijd al ontzettend troosteloos. Dit keer spant de kroon. Er liggen mensen in het kamp met twee dekens en een kartonnen doos als huisvesting. En sommigen hebben dat nog niet eens. Ook in de kliniek houden we het niet droog. Het overgrote deel van de kliniek heeft geen behoorlijk dak. De mensen die buiten in de rij staan voor een nummer staan in de stromende regen.

Ik houd mijn hart vast voor de plannen van de nieuwe Griekse regering. Mensen vastzetten in gesloten kampen. Ik verwacht niet dat daar veel NGO's zullen worden toegelaten. En fotograferen is in Moria en een kilometer er omheen al verboden, maar niet onmogelijk. Ook dat zal niet beter worden. Dan is deze ramp echt volledig aan het oog van de wereld onttrokken.