De bange vrouw

Omdat het medische team pas in de middag op shift gaat, heb ik de ochtenden vrij als er geen vergadering of training is. Dat geeft ruimte voor een relaxte routine: opstaan, broodje en een wandelingetje voor een kop koffie ergens aan het strand. Zo sluipt er prettig genoeg ook wat vakantiegevoel in de dagen. De tegenstelling met de avonden is daarmee wel heel groot.

Gisterenavond kwam er een vrouw bij mij op het spreekuur. Ze was gevlucht uit Iran vanwege ernstige 'familieproblemen'. Het hoe en wat daarvan werd me niet duidelijk. Wat wel duidelijk werd was dat ze een vreselijke reis had gehad met kwaadwillende mensensmokkelaars. Ze was verkracht en durfde hier met niemand over te praten. Bevend zat ze voor me, ze moest haar verhaal kwijt, zelfs als ze daarvoor een mannelijke tolk voor lief moest nemen.

Ze heeft last van nachtmerries en ziet de gezichten van de verkrachters steeds voor zich. Ook de andere symptomen van PTSS kwamen voorbij.

Gelukkig heeft Artsen zonder Grenzen net een paar dagen geleden laten weten weer een paar plekken te hebben voor vrouwen zoals deze, waar er vele van zijn. Ik kon haar dus verwijzen naar een goede plek waar ze binnen een paar weken in ieder geval enige steun krijgt. En deze en volgende week kan ik nog een keer met haar praten.