De Iraanse man

Dan is er die Iraanse man die moest vechten in Syrië. Daar maakte hij een burgerslachtoffer, een vrouw met een kind van een half jaar op de arm. De vrouw overleed maar het kind overleefde. De man werd opgepakt en maandenlang in een gevangenis gemarteld.

Nu ziet hij overal waar hij gaat dat kind dat steeds ouder wordt en hem vraagt waar zijn moeder is. Hij ziet de moeder in wanhoop naar hem kijken. De buren in het kamp pesten hem, ze zeggen dat er geen kind bij hem staat en dat hij gek is.

Snikkend zit de man tegenover me. Verteerd door schuld en geplaagd door wanen en hallucinaties. Hij automutileert en is suïcidaal.

Wat ik kan is luisteren, zijn hand vasthouden en een verwijzing schrijven naar Artsen zonder Grenzen, in de hoop dat zij snel plek voor hem hebben. Ik vraag hem of hij wil proberen maandag bij me terug te komen. Hij wil het proberen. Ik laat hem met zorg in mijn hart uit.

Ruim een uur later zie ik hem zitten in onze verband-hoek. Mijn collega is de verse automutilatie-wonden aan het verbinden waar hij net mee binnen kwam.